ΑΠΑΝΤΑ ΣΑΙΞΠΗΡ Νο32- ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕΤΡΟ

Μα να πεθάνεις και να πας άγνωστο πού·

να κείτεσαι ένα κρύο κουφάρι και να λιώνεις·

τούτη η αισθαντικιά όλο θέρμη ορμή να γίνει

ζυμάρι από πηλό· και το μακάριο πνεύμα

να λούζεται από πύρινα ύδατα, ή να μένει

σε περιοχή φριχτή, πυκνοπερίπλεχτη από πάγους,

ή να φυλακιστείς μες σε άφαντους ανέμους,

να σε φυσάν με βία ασύχαστη ολοτρόγυρα

στον μετέωρον κόσμο· ή να ’σαι το χειρότερο

απ’ τα χειρότερα, όσα νους λειψός κι αβέβαιος

φαντάζεται στριγγλίζοντας! – είναι πολύ φριχτό!

Ο πιο ελεεινός, ο πιο αποτρόπαιος βίος,

που χρόνος, πόνος, στέρηση και φυλακή

μπορούν στη φύση να επιβάλουν, είν’ παράδεισος

μπροστά στον φόβο του θανάτου.