ΑΠΑΝΤΑ ΣΑΙΞΠΗΡ Νο22 - ΤΡΙΚΥΜΙΑ

Τώρα ’ναι τα μάγια μου όλα σκόρπια χάμου

και δεν έχω δύναμη άλλη απ’ τη δικιά μου,

που είναι λίγη. Τώρα αλήθεια εσείς ορίζετε,

[…]

να μη μείνω σ’ τούτο το έρημο νησί,

παρ’ απ’ τα δεσμά μου βάλτε ευθύς σ’ ενέργεια

να με λύσετε με τα καλά σας χέρια.

Η γενναία πνοή σας πρέπει να γεμίσει

τα πανιά μου, ειδέ ο σκοπός μου θ’ αστοχήσει

που ήταν να σας αρέσω. Τώρα πια δεν έχω

πνέματα να βιάζω, τέχνη να γητεύω

και τελειώνοντας με πιάνει απελπισία,

έξω κι αν με ζωογονήσει η ικεσία

που κατακυριεύει τόσο που σκλαβώνει

το ίδιο το Έλεος κι απ’ τα σφάλματα λυτρώνει.

Έτσι να ’ν’ τα κρίματά σας σχωρεμένα

δώστε μου καλόγνωμα άφεση κι εμένα.