ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΠΥΘΙΑΣ

"Στάθηκα σε μια άκρη της μικρής αίθουσας που την κυριαρχούσε το αριστούργημα. Έψαξα ένα ένα τα πρόσωπα των ανθρώπων που το κοίταζαν. Υπήρχε ο θαυμασμός, η περιέργεια, ακόμα και το λίγο βαριεστημένο βλέμμα των ανθρώπων που επισκέπτονται ένα μουσείο γιατί πρέπει να το επισκεφτούν. Τέσσερα όμως πρόσωπα είχαν μια διαφορετική έκφραση. Την έκφραση μιας απορίας, σκέψεως, "μελέτης" θα μπορούσα να πω. Τέσσερις άνθρωποι δεν θαύμαζαν ή χάζευαν το αριστούργημα, αλλά το μελετούσαν σαν αντικείμενο δουλειάς. Κι αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι με την ιδιαίτερη έκφραση ήταν ο εισαγωγεύς των ηλεκτρικών μηχανημάτων, ο πρίγκιπας, ο Εγγλέζος μπεκρής μου και, φυσικά, ο καθηγητής κάτω από το καλοκάγαθο ύφος και την αρχαιολογική φλυαρία του. Ο πέμπτος, ασφαλώς, αλλά αυτό δεν το 'βλεπα, θα ήμουν εγώ".

ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΠΙΚΑΙΡΑ διαφήμιζε έτσι το Χαμόγελο της Πυθίας:

"Είναι το νέο συναρπαστικό μυθιστόρημα που έγραψε ειδικά για τα "Ε" ο Γιάννης Μαρής. Από το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Ρώμη, τη Βιέννη, το Βερολίνο, πέντε άνθρωποι που δεν γνωρίζονται, που δεν έχουν τίποτα το κοινό, που δεν συναντήθηκαν ποτέ ως τώρα ξεκινούν για την Ελλάδα, για να πραγματοποιήσουν το πιο φανταστικό "κόλπο του αιώνα". Μια μοντέρνα περιπέτεια που θα αιχμαλωτίσει τον αναγνώστη".

Το Χαμόγελο της Πυθίας (1971) είναι το δεύτερο βιβλίο του Μαρή με θέμα την αρχαιοκαπηλία, δέκα χρόνια μετά τον Ίλιγγο (1961). Εδώ ο Γιώργος Στεφάνου δέχεται στο Παρίσι την επίσκεψη ενός αγνώστου που του συστήνεται ως καθηγητής Φόυερμπαχ. Του ζήτησε να λάβει μέρος στην κλοπή του Ηνίοχου των Δελφών ανοίγοντας ένα τούνελ τον Δεκαπενταύγουστο, όταν το μουσείο θα είναι κλειστό. Ο αφηγητής θα συνεργαστεί με τη διεθνή σπείρα που έχει οργανώσει ο Φόυερμπαχ για λογαριασμό κάποιου μεγιστάνα, μανιώδους φιλότεχνου, ακόμα και μουσείου. Η κλοπή μπορεί να είναι "μαξιμαλιστική", αλλά η περιγραφή του κυκλώματος των εμπλεκομένων είναι εντυπωσιακά εύστοχη και προφητική. Η αρχαιοκαπηλία στην Ελλάδα θα αρχίσει να βλέπει το φώς της δημοσιότητας δύο δεκαετίες αργότερα.