ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΓΛΥΚΟ

Ένας αρχαίος κρατήρας που λίγο λίγο γέμισε νερό – στάσιμο νερό, που μυρίζει βρύα και λάσπη. Αυτή είναι η λίμνη Μπρατσάνο. Εδώ φτάνει η Αντόνια για να στήσει το σπίτι της, ύστερα από αμέτρητες μάχες για να βρει μια στέγη της προκοπής στη Ρώμη.

Η περήφανη, πεισματάρα Αντόνια, με τον ανάπηρο άντρα και τα τέσσερα παιδιά, που παλεύει λυσσαλέα για μια καλύτερη ζωή.

Η Αντόνια, που στηρίζει όλες τις ελπίδες της στην κόρη της, την Γκάια, γι’ αυτό την κυνηγάει σαν Κέρβερος: να μάθει γράμματα, να σπουδάσει, ν’ ανεβεί κοινωνικά.

Και η Γκάια; Η Γκάια μαθαίνει να μη ζητάει, να μην παραπονιέται, να διαβάζει.Να κάνει το θέλημα της μάνας της, που γίνεται ολοένα πιο σκληρή και εμμονική. Αλλά, κάθε φορά που σηκώνει το κεφάλι της, το βλέμμα της Αντόνια την καρφώνει σαν λεπίδα. Η Γκάια βουτάει στη λίμνη χωρίς να φοβάται τα βάθη, τρέχει τις νύχτες μ’ ένα μηχανάκι με σβηστά τα φώτα, εξεγείρεται με την αφόρητη κοινοτοπία της ζωής.

Η Γκάια ξέρει πως, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν θα γίνει ποτέ «σαν τους άλλους», όπως ονειρεύεται η Αντόνια. Η νέα χιλιετία έχει μπει, κάπου μακριά ο κόσμος αλλάζει, αλλά εδώ, μπροστά στη λίμνη, όλα μένουν ίδια.

Όσο κι αν τρέξεις, μπροστά σου θα ’ναι πάντα το στάσιμο νερό μιας ζωής χωρίς προοπτική.

Ένα εντυπωσιακό μυθιστόρημα που συνεπήρε την Ιταλία το 2021.

Ένας κύκνος ήμουν κι εγώ, που τον είχαν φέρει από κάπου αλλού, ήθελα να ταιριάξω εκεί με το ζόρι, κι ύστερα ορμούσα και χτυπούσα και τα ’βαζα ακόμη και μ’ εκείνους που με πλησίαζαν με το ξεροκόμματό τους, την ελεημοσύνη της αγάπης τους.